Chiangmai art Museum

ศิลปะที่เชื่อมโยงกับสัจธรรม (เชียงใหม่/ไทย)

ใครเคยสังเกตุบ้างว่าแต่ละวันเราเห็นโฆษณามากขนาดไหน

ตามท้องถนน ทางด่วน บนรถไฟฟ้า หลังรถเมล์

บนรถแท็กซี่ หรือ ในจอมือถือของเราเอง

โฆษณา คือสื่อที่มนุษย์สร้างขึ้น

เพื่อจุดประสงค์บางอย่างทางการตลาด

ทำให้อยากสวย อยากมีสุขภาพแข็งแรง อยากกิน อยากอยู่ อยากใช้

ที่สำคัญคือ “อยากได้” นั่นเอง

บางทีโฆษณาก็ล่อลวงให้คนหลวมตัวจ่ายเงินซื้อสิ่งที่ไม่จำเป็น

มีงานโฆษณาน้อยชิ้นที่กระตุ้นเตือนให้ฉุกคิดถึงความจริง

ให้ละความอยาก ให้เห็นสิ่งที่ไม่ค่อยได้เห็น

ให้คิดสิ่งที่ไม่ค่อยได้คิด...

เมื่อเร็วๆนี้ผมมีโอกาสไปชมนิทรรศการศิลปะที่ Chiangmai art Museum อำเภอสันกำแพง จังหวัดเชียงใหม่

ได้ชื่นชมวิธีถ่ายทอดของศิลปินผ่านผืนผ้าใบและวัสดุหลายชนิด

ส่วนใหญ่เป็นผลงานสร้างแรงบันดาลใจ การเตือนให้ฉุกคิดบางอย่าง

 

ภาพต้นมักกะลีผลขนาดใหญ่ ที่เห็นความลุ่มหลง และความเสื่อมถอย อยู่ภาพเดียวกัน

แสดงความไม่ยั่งยืนของร่างกาย เป็นความสุขที่ร่วงโรยไปตามกาลเวลา

สังเกตด้านบนของภาพ ผลที่ออกใหม่ย่อมหวานหอมมีแต่คนชื่นชม

ขณะที่ด้านล่างคือผลแก่ร่วงลงพื้นไม่สวยงาม ไม่มีใครสนใจ

เตือนให้เห็นความจริงและไม่ควรหลงกับวัตถุหรือความสวยงาม

อีกภาพหนึ่ง เป็นภาพกลุ่มสาวงามบรรเลงเพลงอย่างมีความสุขอยู่ริมน้ำ เนื้อตัวผิวพรรณสดชื่นผ่องใส

ขณะที่เงาสะท้อนใต้น้ำกลับเห็นเป็นความร่วงโรย แก่ชรา และไม่มีความสุข

ภาพนี้ก็สะท้อนว่าความสุขนั้นไม่ยั่งยืนเช่นกัน

 

นอกจากนี้ในนิทรรศการยังแสดงภาพแสดงวิถีชาวพุทธของคนไทย

ภาพสัตว์ป่าหิมพานต์หลายภาพ ซึ่งมีความวิจิตรประณีตและน่าชื่นชม

 

ผลงานเหล่านี้คือศิลปะที่เชื่อมโยงกับสัจธรรม

เตือนว่าคนเรา เกิดมา เพื่อเจ็บ เพื่อแก่ และสุดท้ายก็ตายจากไป

เมื่อนึกได้ก็ควรละความอยากได้อยากมีลงบ้าง

และที่สำคัญควรค้นหาความสงบสุขที่แท้จริงถ้ามีโอกาส

 

การมาเที่ยวชมในครั้งนี้ได้เติมความรู้สึกอิ่มใจ และแยกแยะระหว่าง

“ป้ายโฆษณา” กับ “ผลงานศิลปะ” ว่าต่างกันอย่างไร

แม้ในชีวิตประจำวันเราต้องเจอกับสิ่งที่คอยล่อลวงอยู่ตลอดเวลา

แต่ความสำคัญอยู่ที่ เราตระหนักได้ว่า อะไรจริง อะไรหลอก..

ย่อโลกทั้งใบ เก็บไว้ในความทรงจำ

โทบุ เวิลด์สแควร์ (นิกโก้/ญี่ปุ่น)

 

เวลาคุณไปเที่ยว คุณเก็บรายละเอียดด้วยอะไร?

ส่วนใหญ่คำตอบคงไม่พ้นภาพถ่าย เพราะง่ายและค่อนข้างแม่นยำที่สุด

ภาพย้อนมาดูเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ก็ต้องใช้เวลาหาและเปิดนิดหน่อย ก็เหมือนกับฮาร์ดิสก์

ขณะที่เมมโมรี อีกชนิดที่ไม่ควรมองข้ามคือ

“ความทรงจำ” ของเราเอง ซึ่งก็เหมือนกับ Ram ซึ่งอาจจะจุได้ไม่เยอะเท่าฮาร์ดิสก์

แต่เราสามารถเรียกภาพประทับใจเหล่านั้นขึ้นมาได้ทันที ตลอดเวลาที่นึกถึง

 

ใครเคยไปเที่ยวเมืองจำลองบ้าง ?

จำได้ไหมว่ารู้สึกอย่างไร

ส่วนใหญ่คงทึ่งกับโมเดลที่เห็น และชื่นชมในความพยายาม

แม้สถานที่นั้นเป็นแหล่งท่องเที่ยวของคนส่วนใหญ่

แต่ขณะเดียวกันก็เป็นที่ทำงานของคนอีกกลุ่มหนึ่ง

คนประเภทที่ใส่ใจรายละเอียด

ยิ่งมีรายละเอียดมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งท้าทาย

 

 

เคยได้ยินชื่อโทบุ เวิลด์สแควร์ แห่งเมืองนิกโก้ ประเทศญี่ปุ่นมานาน

แต่กว่าจะได้มีโอกาสเข้าไปเยี่ยมชมก็ต้องรอจังหวะเหมาะๆอยู่หลายปี

พอได้เข้าไปแล้วบอกได้คำเดียวว่าไม่เสียดายค่าเข้าชมเลย

เพราะความละเอียดของแต่ละโมเดลที่จัดแสดงนั้น เรียกได้ว่าเหมือนมาก..ถึงมากที่สุด

ที่โทบุ เวิลด์ สแควร์นี้ รวมสถานที่สำคัญของโลกมาเกือบครบ

ทั้งโซนทวีปอเมริกา ยุโรป แอฟริกา เอเชีย

ขนาดโมเดลสนามบินนาริตะ ยังมีทั้ง เครื่องบิน และรถขนสินค้าวิ่งกันขวักไขว่

เห็นปราสาท ราชวังทั่วโลก

เห็นตึกเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ที่เหลือเพียงตำนาน

เห็นสถานที่สำคัญบางแห่งที่ถูกทำลายเพราะความขัดแย้งด้วยความสะท้อนใจ

มนุษย์บางกลุ่มเกิดมาสร้าง แต่ก็มีมนุษย์อีกกลุ่มมาทำลาย

 

สำหรับคนที่สนใจไปชมโทบุ เวิลด์ สแควร์แห่งนี้

แนะนำให้ไปตอนเช้า (เปิดตั้งแต่ 09.00) จะได้ไม่ร้อนและคนไม่มาก

จะได้ใช้เวลาชื่นชมรายละเอียดอย่างเต็มที่

 

เมื่อเราชอบสิ่งไหนก็อย่าลืมเก็บไว้ใน “ความทรงจำ” กันบ้าง

เพราะถ้าเอาเก็บไว้แต่ในกล้องบางครั้งก็นึกไม่ออกว่าเคยถ่ายภาพนั้น

 

สิ่งที่สำคัญอย่าลืมถนอม Ram ของเรา เพราะมีจำกัด

ส่วนควรจะเก็บอะไรไว้บ้างนั้น

มีแต่คุณคนเดียวเท่านั้นที่รู้...

กินอยู่แบบบ้านบ้าน โฮมสเตย์ริมธาร

อุ่นไอมาง ณ สะปัน (น่าน/ไทย)

 

เคยสงสัยอยู่เหมือนกันว่าการเที่ยวและพัก “โฮมสเตย์” นั้นจะดียังไง

เพราะหลายสิ่งไม่สะดวกสบายเหมือนโรงแรม

ตั้งแต่ห้องน้ำ ที่นอน และสิ่งอำนวจความสะดวกอื่นๆ

บางแห่งถึงขั้นไม่มีโทรทัศน์กันเลย

เมื่อไม่มีของที่คุ้นเคย เราก็ต้องดูว่าคนพื้นที่เขาอยู่กันอย่างไร

มีความสุขจากอะไร..

 

เพราะไม่ใช่ทุกคนจะมีบ้านติดลำน้ำว้า

การเข้าพักที่นี่ ฟังเสียงธารน้ำไหลกระทบโขดหินอยู่ใกล้ๆ

จึงเป็นความตื่นใจแปลกตาอีกแบบ

และเป็นเหตุผลส่วนใหญ่ของแขกผู้มาเยือนที่นี่

“อุ่นไอมาง ณ สะปัน“

อำเภอบ่อเกลือ จังหวัดน่าน

 

เราพักอยู่ใกล้ชิดธรรมชาติท่ามกลางบรรยากาศขุนเขาและลำธาร

ตัดความวุ่นวายและความกังวลไปชั่วคราว

 

ขณะที่อากาศในเมืองหลวงช่วงต้นเดือนมีนาคมร้อนอบอ้าว

แต่ที่ “อุ่นไอมาง” อยู่ในหุบเขาและมีต้นไม้ให้ความร่มเย็น

ตอนกลางคืนถึงขั้นหนาวเย็น อุณหภูมิสิบกว่าองศาเซลเซียล

ใครที่งัวเงียตื่นขึ้นมากลางดีกคงต้องตั้งสติว่าตัวเองอยู่ที่ไหนกันแน่

 

ที่พักแห่งนี้ทำอาหารเย็นและอาหารเช้าให้

เพราะอยู่ห่างจากเมืองพอสมควร

แม้อาหารการกินจะไม่เลิศหรู กินแค่พอได้อิ่มหนึ่งมื้อ

อาหารพื้นๆอย่างข้าวต้มมัด แกงจืด ขนมปัง ไข่ดาว

พอผสมผสานกับบรรยากาศแล้วทำให้

อร่อยแบบบ้านบ้าน

 

การแบ่งปันพื้นที่มาทำที่พัก

ก็เหมือนกับแบ่งปันประสบการณ์และความสุข

ถือเป็นความเอื้อเฟื้อของเจ้าบ้าน

ด้วยใจที่โอบอ้อมอารี การต้อนรับเป็นกันเอง

เมื่อยิ่งให้ ก็ยิ่งได้

เพราะผู้คนที่มาแล้ว บอกต่อจนมีชื่อเสียง

ทำให้ห้องพักที่นี่เต็มแทบทุกคืน

ยิ่งช่วงเทศกาลวันหยุดยาวต้องจองล่วงหน้าหลายเดือน

 

ที่นี่ไม่ใช่โรงแรมหรือรีสอร์ท แต่เป็นบ้าน

บ้านที่แบ่งปันความอบอุ่น

เป็นความสุขของผู้ให้และผู้รับ

เพิ่งเข้าใจคำว่าโฮมสเตย์ลึกๆ ก็วันนี้..

บ่อเกลือสินเธาว์ที่มีอายุหลายร้อยปีที่ว่ากันว่ามีแห่งเดียวในโลก

กรรมวิธีต้มเกลือ

หมื่นพันรอยเท้าบนผืนทราย

Tottori Sand Dunes (ต๊อตโตริ/ญี่ปุ่น)

รู้สึกดีดี ที่เดินย่ำไปด้วยกัน

 

เคยเหงาบ้างไหม?

คำถามที่ไม่ค่อยคุ้นในยุค 4.0

เพราะชีวิตวุ่นวายอยู่กับหลายสิ่งตลอดเวลา เข้ามาและออกไปไม่ขาดสาย

ต่างก้มหน้าก้มตาดูจอสี่เหลี่ยมเล็กๆที่ถือไว้

เป็นเรื่องแปลกที่แม้อยู่ท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่

แต่ดูคล้ายว่าแต่ละคนนั้นอยู่คนเดียว

ในโลกส่วนตัว เพลิดเพลินจนลืมความเหงา

 

แต่ถ้าวันหนึ่ง คุณไปติดเกาะร้าง

เหมือนในภาพยนตร์เรื่อง Cast Away

เหลียวหาไม่เห็นคนรอบข้างแม้สักคนเดียว

ความสวยงามของสถานที่ไม่มีประโยชน์

หลังจากหายตื่นตระหนก ก็คงมองหาสิ่งจำเป็นเพื่อการอยู่รอดเหมือน Tom Hank ตัวเอกของเรื่อง

เมื่อปรับตัวใช้ชีวิตบนเกาะได้ สิ่งที่ตามมาคือใช้ลูกวอลเลย์บอลเป็นเพื่อน

ก็เพราะความเหงานั่นเอง

 

เนินทรายต็อตโตริ (Tottori Sand Dunes) เป็นเนินทรายที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในประเทศญี่ปุ่น

มีขนาดความกว้างประมาณ 2 กิโลเมตร เนินทรายสูง 50 เมตร

ตั้งอยู่เลียบชายฝั่งทะเลญี่ปุ่น ในเขตของอุทยานแห่งชาติซานินไคกัน(Sanin Kaigan National Park)

ทรายแถบแม่น้ำเซนไดกาวะ(Sendaigawa River) ที่ถูกชะล้างออกไปสู่ทะเล

แต่กระแสน้ำก็พัดพาทรายไปตามแนวชายฝั่งอยู่ตลอดเวลา

ทำให้เนินทรายมีภูมิทัศน์เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ

กิจกรรมสำหรับนักท่องเที่ยว คือ ขี่อูฐ นั่งเกวียนที่ลากด้วยม้า เล่นกระดานทราย

ใกล้กันมี “พิพิธภัณฑ์ศิลปะทราย”

จัดแสดงประติมากรรมทรายขนาดใหญ่สร้างโดยศิลปินจากทั่วโลก

และจะสลับสับเปลี่ยนไปทุกๆปี

ซึ่งในปีนี้ตรงกับธีม “อเมริกา”

ผลงานบอกเล่าเรื่องราวความเป็นมาของอเมริกา

ตั้งแต่แรกเริ่มก่อตั้งประเทศ การเมือง กีฬา ดนตรี ความเป็นไปในแต่ละยุคสมัย

เพราะทรายมีข้อดีเช่นเดียวกับน้ำคือ ไร้รูปทรง แต่ขนะเดียวกันก็เป็นได้ทุกรูปทรง

ศิลปินจึงสามารถสร้างสรรค์ผลงานได้เสมือนจริง

 

เมื่อ Tom Hank ต้องตัดสินใจเลือกระหว่าง อยู่คนเดียวไปตลอดบนเกาะ กับ เสี่ยงชีวิตออกทะเลเพื่อหาทางกลับบ้าน

เขาเลือกกลับบ้าน

กลับไปหาผู้คน คนที่รัก เพื่อน สังคม

เพราะโลกที่มีแต่ความเหงาคงเปล่าประโยชน์ที่จะมีชีวิต

..วันนี้คุณมองเห็น “คน” ที่อยู่ข้างๆ บ้างหรือยัง

สงบนิ่ง อยู่กับผืนนา สายลม และแสงแดด

ป่าบงเปียง (เชียงใหม่/ไทย)

 

ท้องนาขั้นบันไดเขียวขจี มีฉากหลังเป็นเทือกเขามองไปไกลสุดขอบฟ้า

บรรยากาศสงบนิ่ง มีเพียงสายลมโชยพัด

ทุกสิ่งเหมือนจะหยุดหรือแอบเคลื่อนตัวอย่างช้าๆไม่ให้เราสังเกตุเห็น

ที่นี่เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง

ใครที่เผลอหลับแล้วตื่นมาพบบรรยากาศแบบนี้

คงคิดว่าตัวเองฝันไป เพราะภาพแบบนี้ไม่ได้เห็นกันบ่อยๆ

 

“ป่าบงเปียง” อยู่ที่ อ.แม่แจ่ม จ.เชียงใหม่

ออกจากตัวเมืองเชียงใหม่ไปประมาณ 2 ชั่วโมง

ไปทางเดียวกับดอยอินทนนท์ แต่แยกไปทางน้ำตกแม่ปาน

ป่าบงเปียง เป็นพื้นที่ทำนาขั้นบันได และมีมุมของหุบเขาซับซ้อน

ช่วยเนรมิตให้พื้นที่นี้มีเป็นภาพประทับใจ ที่หลายคนต้องการไปเห็นสักครั้งในชีวิต

แม้ทางเข้าจะทุรกันดารถึงขึ้นต้องใช้รถขับเคลื่อนสี่ล้อเข้าไปเท่านั้น

แต่หลายคนที่เข้าไปแล้วบอกเป็นเสียงเดียวว่า “คุ้มค่า”

 

ปกตินักท่องเที่ยวจะมาแบบไปกลับ จะเน้นมาเก็บแสงในยามเย็น

แต่ก็มีหลายคนเช่าบ้านพักของชาวบ้าน เพื่อเก็บบรรยากาศดิบๆตามธรรมชาติ

ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีประปา (แทบ)ไม่มีคลื่นโทรศัพท์

แลกได้มาซึ่ง “ความสงบ”

“ความสงบ” นั้นเองทำให้เราได้คิด ได้เห็นสิ่งที่ละเลยไป

ถ้าถามว่าอะไรคือสิ่งจำเป็นและสำคัญที่สุดกับใครสักคน

อาจได้คำตอบเป็น โทรศัพท์ อินเตอร์เน็ต ทีวี กล้อง หรือสิ่งต่างๆรอบตัว

แต่น่าแปลกใจที่เขาไม่เห็นความสำคัญของร่างกาย สุขภาพของตัวเอง

หลายคนจะคิดได้ยามเจ็บป่วย

เพราะแม้มีเงิน มีเวลา แค่ไหน แต่ถ้าสุขภาพไม่ดีก็แทบไม่มีประโยชน์

 

การชาร์จพลังงานให้กับตัวเองด้วยการ.

พักจิตใจที่วุ่นวายแล้วปล่อยวางเรื่องที่อยู่ในใจ

แม้เพียงเวลาน้อยนิดแต่กลับได้ผลดีเกินคาด

เมื่อได้พักก็จะพร้อมกลับมาใช้ชีวิตประจำวันอีกครั้ง

Note: การเดินทางมาที่บ้านป่าบงเปียง จากเส้นทางขึ้นดอยอินทนนท์ขับไปถึงด่านของอุทยานฯ เลี้ยวซ้ายไปยังทางแยกที่จะไปอำเภอแม่แจ่ม ไปอีก 12 กิโลเมตร เลี้ยวขวาลงไปตามป้ายน้ำตกแม่ปาน จอดรถไว้ที่จุดจอดรถ จากนั้นต้องใช้บริการรถขับเคลื่อนสี่ล้อ เนื่องจากสภาพถนนแคบ ขรุขระ และเป็นดินแดงแบบออฟโรดในบางช่วง ระยะทางประมาณ 7 กิโลเมตร ใช้เวลาเดินทาง 15-20 นาที  สามารถติดต่อที่จุดจอดรถ ราคาไปกลับเที่ยวละ 700 บาท

วิวของป่าบงเปียง มี 3 แบบ คือ ช่วง ก.ค.-ส.ค. ต้นข้าวยังเป็นต้นกล้าเล็กทำให้สามารถมองเห็นพื้นน้ำของท้องนา

ช่วง ก.ย.-ต.ค. ข้าวเขียวขจีเต็มท้องทุ่ง และ ช่วงปลาย ต.ค.จะเห็นสีทองของรวงข้าว

จากของเล่น สู่ของสะสม

สุขที่ตา อิ่มที่ใจ

พิพิธภัณฑ์ของเล่น คิตาฮาระ (คาวากูจิโกะ/ญี่ปุ่น)

 

ในชีวิตทุกคนจะมีกล่องหนึ่งใบ

กล่องที่ว่านี้มีไว้เก็บ “ความทรงจำ”

เป็นที่เก็บเรื่องราวต่างๆในชีวิต

บางคนเก็บสิ่งของที่แฝงความทรงจำ

ที่สร้างรอยยิ้มและความสุข

ของที่เป็นเหมือนเพื่อนเก่าที่เคยสนิทสนม

แต่ผ่านคืนวันสีก็จางลงไปแต่ละวันจนห่างหายไป

ของนั้นคือ “ของเล่น”

 

คนส่วนใหญ่เมื่อเติบโตขึ้นจะเก็บ “ของเล่น” ไว้ในกล่อง

ปิดเอาไว้รอวันมาเปิดดู ชื่นชมสักพัก แล้วปิดต่อไป

คล้ายกับเก็บไว้ในกล่องความทรงจำ ที่มีแต่ตัวเองเท่านั้นที่มองเห็น

แต่ก็มีบางคนเลือกที่จะนำความทรงจำของตัวเองมาแบ่งปัน

 

พิพิธภัณฑ์ของเล่น คิตาฮาระ (Kawaguchi Kitahara Museum)

ตั้งอยู่ริมทะเลสาบคาวากุจิโกะ

จัดแสดงของเล่นมากกว่า 4,000 ชิ้น อายุกว่า 40 ปี

ภายใต้คอนเซปต์ "แฮปปี้เดย์"  คือเมื่อเห็นแล้วมีความสุข

ของเล่นสังกะสีเป็นงานฝีมือของช่างญี่ปุ่น ก็ถูกทำขึ้นอย่างประณีต

สอดแทรกความคิดสร้างสรรค์ เป็นโมเดลต่างๆ เช่น รถ เครื่องบิน และคาแรคเตอร์แปลกๆ

มีห้องตุ๊กตาตัวโปรดของเด็กผู้หญิง และสัตว์ประหลาดหน้าตาตลกจากสมัยโชวะในห้องของเล่นของเด็กผู้ชาย

ห้องจัดแสดงแฟชั่นและการแต่งกายของคนในแต่ละยุคสมัย

ห้องเก็บแผ่นเสียง และซีดี หายาก

ผู้ที่เข้าชมจะหวนคิดถึงวันเวลาที่ผ่านไป

ยิ่งเนิ่นนานวันเท่าใด ของชิ้นนั้นก็มีค่าทางใจสูงขึ้นตาม

จุดที่น่าสนใจอีกจุดคือ ภาพวาดสลับซับซ้อนที่รวมเรื่องราวต่างๆมากมายในญี่ปุ่น

บริเวณบันไดทางขึ้น เป็นผลงานของจิตรกรชื่อดังชาวญี่ปุ่น โนบุมาสะ ทาคาฮาชิ

เป็นการวาดลายเส้นสีดำลงไปสดๆบนผนังสีขาว

 

ในวันที่กลับมาเปิดกล่องความทรงจำ

เรามักจะพบว่าของในกล่องยังอยู่ดี

เพียงตัวเรานั้นเองที่เปลี่ยนไป

เพราะโตขึ้น มีมุมมองที่เป็นผู้ใหญ่ขึ้น

ของเล่นจึงแปรสภาพกลายเป็นของสะสม

ที่ไม่ต้องเอามาเล่นเหมือนก่อน

แต่เพียงแค่สัมผัส หรือ ได้มองก็สุขใจแล้ว

Kawaguchiko Kitahara Museum Toys & Nostalgic Item "Happy Days"

*ในทีวี-คุณคิตาฮาระ ผู้ก่อตั้งพิพิธภัณฑ์ มีชื่อเสียงจากของเล่นหายากที่จัดแสดง

An intricate graffiti by artist Nobumasa TAKAHASHI